کد مطلب:2754 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:324
نخستین اختلاف : شیعه و اهل سنت
در عصر پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله به دلیل دسترسی به وحی و حضور آن حضرت ، اختلاف اعتقادی چندانی در میان مردم نبود و اگر احیانا اختلافی پیش می آمد، با مراجعه به آن حضرت برطرف می شد. با رحلت ایشان و منقطع شدن وحی ، اختلاف نظرها و به دنبال آن منازعات اعتقادی آشكار شد. برخی از این اختلافها مانند اینكه آیا پیامبر رحلت فرموده یا همچون حضرت عیسی علیه السلام به آسمان رفته است و اختلاف بر سر مكان دفن پیامبر، به زودی رفع شد و همه پذیرفتند كه ایشان از دنیا رفته و باید در مدینه دفن شود. اما پاره ای اختلافات عمیقتر از این بود كه به سادگی حل شود و از این رو باعث پیدایش مذاهب گوناگون گردید و امت اسلامی را به فرقه های متعددی تقسیم كرد: نخستین اختلاف اعتقادی مهم ، بلكه مهمترین و بزرگترین نزاع دینی در تاریخ اسلام ، اختلاف بر سر امانت و خلافت پیامبر صلی الله علیه و آله بود. (7)
پس از رحلت پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله ، در حالی كه علی بن ابی طالب علیه السلام به دستور پیامبر مشغول مراسم تدفین او بود، عده ای از مهاجرین و انصار در محلی به نام ((سقیفه بنی ساعده )) جمع شدند و به نزاع درباره شخص خلیفه و امیر پرداختند. انصار پیشنهاد كردند كه از آنها یك امیر و از مهاجرین امیر دیگر برگزیده شود. اما ابوبكر با نقل حدیث ((الائمه من قریش )) امامت را در قبیله قریش منحصر كرد و پس از آن عمر بی درنگ با ابوبكر بیعت كرد و دیگران نیز تبعیت كردند. اما گروه دیگری از مسلمین كه در راءس آنها علی بن ابی طالب علیه السلام و اصحاب خاص پیامبر همچون سلمان ، ابوذر، مقداد، عمار، ابن مسعود و سهل بن حنیف با استناد به آیات قرآن و احادیث پیامبر، بر آن بودند كه امام و خلیفه پیامبر با نص از سوی خداوند تعیین شده است و رسول خدا نیز بارها او را معرفی كرده است . از همین جا بود كه امت اسلامی به دو فرقه اهل سنت و شیعه تقسیم شدند. اهل سنت بر آن بودند كه پیامبر برای خود جانشینی معین نكرده است و اصولا تعیین امام و خلیفه مساءله ای انتخابی است كه باید توسط مردم یا شورای حل و عقد مشخص شود. در مقابل ، شیعه معتقد بودند كه امامت و پیشوایی مسلمانان در همه ابعاد دینی و دنیوی یك منصب الهی است كه توسط خداوند معین می گردد. این منازعه كه در سال یازدهم هجری پدید آمد، باعث پیدایش و ظهور دو فرقه مهم اهل سنت و شیعه گردید كه اكثر مذاهب اسلامی را می توان زیر مجموعه این دو فرقه قرار داد. در بخش سوم و چهارم كتاب این دو مذهب همراه با مذاهب فرعی آنها مورد بحث قرار خواهد گرفت .
پس از رحلت پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله ، در حالی كه علی بن ابی طالب علیه السلام به دستور پیامبر مشغول مراسم تدفین او بود، عده ای از مهاجرین و انصار در محلی به نام ((سقیفه بنی ساعده )) جمع شدند و به نزاع درباره شخص خلیفه و امیر پرداختند. انصار پیشنهاد كردند كه از آنها یك امیر و از مهاجرین امیر دیگر برگزیده شود. اما ابوبكر با نقل حدیث ((الائمه من قریش )) امامت را در قبیله قریش منحصر كرد و پس از آن عمر بی درنگ با ابوبكر بیعت كرد و دیگران نیز تبعیت كردند. اما گروه دیگری از مسلمین كه در راءس آنها علی بن ابی طالب علیه السلام و اصحاب خاص پیامبر همچون سلمان ، ابوذر، مقداد، عمار، ابن مسعود و سهل بن حنیف با استناد به آیات قرآن و احادیث پیامبر، بر آن بودند كه امام و خلیفه پیامبر با نص از سوی خداوند تعیین شده است و رسول خدا نیز بارها او را معرفی كرده است . از همین جا بود كه امت اسلامی به دو فرقه اهل سنت و شیعه تقسیم شدند. اهل سنت بر آن بودند كه پیامبر برای خود جانشینی معین نكرده است و اصولا تعیین امام و خلیفه مساءله ای انتخابی است كه باید توسط مردم یا شورای حل و عقد مشخص شود. در مقابل ، شیعه معتقد بودند كه امامت و پیشوایی مسلمانان در همه ابعاد دینی و دنیوی یك منصب الهی است كه توسط خداوند معین می گردد. این منازعه كه در سال یازدهم هجری پدید آمد، باعث پیدایش و ظهور دو فرقه مهم اهل سنت و شیعه گردید كه اكثر مذاهب اسلامی را می توان زیر مجموعه این دو فرقه قرار داد. در بخش سوم و چهارم كتاب این دو مذهب همراه با مذاهب فرعی آنها مورد بحث قرار خواهد گرفت .